ఒక నిశ్శబ్ద సముద్రం ఒడ్డున

అలా కూచుని ఉంటాను

ఈ గాలీ మాట్లాడదు
ఈ నేలా పలకదు
ఈ చెట్టూ కదలదు ఈ చిలుకా పాడదు

గాఢంగా
ఓ ఘనీభూత నిశ్శబ్దం నన్నావరించి ఉంటుంది

నేనప్పుడు
ఊరవతల పాడుపడిన సత్రపు మొండిగోడలా ఉంటాను
నడివేసవి మధ్యాహ్నం కదలాడని గాలి బరువులా ఉంటాను
కాలిపోయిన కలల వేడికి మాడిపోయిన దిగులు చూపులా ఉంటాను

ఉన్నట్టుండి క్షితిజరేఖపై ఓ బుల్లి పడవేదో కదులుతుంది
మెదడు మూలల్లో తళుక్కుమని మెరిసే నీ జ్ఞాపకం

ఈ గాలి గాలంతా హోరెత్తిపోతుంది
వానకు తడిసిన మట్టి పరిమళం లోంచీ ఈ నేల నా పాటను ఎగరేస్తుంది
వొయ్యారంగా ఊగిపోయే చెట్టు తన చిగురాకుల లావణ్యంలో నా పాటను మెరిపిస్తుంది
చిలుకల గుంపులన్నీ బారులు బారులుగా ఆకాశంలో నా పాటను రాస్తూ పోతాయి

అప్పుడు నేనెలా ఉంటానో తెలుసా

కొండల్ని తొలుచుకుని దూకే ఉధృత జలపాతంలా ఉంటాను
లక్ష నక్షత్రాలు పొదిగిన ఆకాశంలా ఉంటాను
వేలవేల దీపాలు కట్టి వెలిగించిన తోరణంలా ఉంటాను

సరిగ్గా అప్పుడే ఎవరో నా భుజంపై చేయి వేసినట్టు తోస్తుంది
వెనక్కి తిరిగి చూస్తే
స్వచ్ఛంగా నవ్వుతూ
దగ్గరిగా స్పృశిస్తూ
అంతటా అన్నిటా తానే అయిన నా పాట.