నువ్వు నాకెప్పటికీ ఒక స్వప్నమే
అసహాయంగా రాలిపడే అక్షరాల మధ్య
నువ్వింకా అవ్యక్తమే
గాలి కౌగిలింతలే తప్ప ఎట్లా నిన్ను స్పృశించేది
నువ్వెప్పటికీ ఒక నైరూప్య సౌందర్యమే
గింజుకునీ కలవరపడీ తపించీ
నన్ను నేను దగ్ధం చేసుకునీ
నన్ను నేను ధ్వంసం చేసుకునీ
ఎప్పటికీ ప్రసారం చేయబడని కాంతి అనుభవమే
అసహాయంగా రాలిపడే అక్షరాల మధ్య
నువ్వింకా అవ్యక్తమే
గాలి కౌగిలింతలే తప్ప ఎట్లా నిన్ను స్పృశించేది
నువ్వెప్పటికీ ఒక నైరూప్య సౌందర్యమే
గింజుకునీ కలవరపడీ తపించీ
నన్ను నేను దగ్ధం చేసుకునీ
నన్ను నేను ధ్వంసం చేసుకునీ
ఎప్పటికీ ప్రసారం చేయబడని కాంతి అనుభవమే
2 comments:
అబ్బ, నిజంగా ఎంతబావుదండీ.
పదాలు కావవి మీ ఎదసవ్వడులు.
‘కవిత్వం’ లో కమనీయ రూపాలు.
సంగ్దిగ్దం లో సవరించుకున్న స్వరూపాలు.
మనసు మనిషిని చేరుకుంటుంన్నది.
మీ కలం కవిత్వంతో నా హృదయాన్ని చేరుకుంటుంన్నది.
మీ ‘నీటినీడ’ గాలి కెరటమై మనసు పడవను చేరుకోవాలి.
చాలా బాగున్నదండీ.
>>ఎప్పటికీ ప్రసారం చేయబడని కాంతి అనుభవమే.
very nice one.
Post a Comment